Zazwyczaj woblery składają się z jednego elementu, ale niektóre są łączone, co wprawia je w bardziej zdecydowany i charakterystyczne ruch. Większość woblerów imituje chorą lub ranną rybę. Niektóre, pomalowane jaskrawo, nie przypominają wyglądem niczego konkretnego - mają po prostu prowokować instynktowny atak. Inne z kolei to np. realistyczne imitacje żab lub myszy.
Właściwości woblerów
Zamiast zbierać woblery na chybił trafił, kup pełen zestaw, w którym każdy model przeznaczony jest do innego sposobu łowienia.
Kolor - potrzebne ci będą srebrne woblery imitujące płotkę, jelca czy krąpia; kilka prążkowanych podobnych do okoni i małych szczupaków oraz parę jaskrawych, np. fluorescencyjnych i żółtych.
Wielkość - szczupaki biorą na duże woblery, ale z zasady najlepiej zdają egzamin przynęty o wielkości 5 - 10 cm .
Rodzaje - większość woblerów to woblery pływające, płytko schodzące. Mają ustawione pod dużym kątem stery, dzięki czemu podczas ściągania schodzą na głębokość kilku do kilkunastu centymetrów.
Woblery głęboko schodzące zaopatrzone są w stery ustawione pod małym kątem, dzięki którym nurkują przy ściąganiu. Niektóre z pływających woblerów mają stery regulowane, pozwalające na zmianę głębokości zanurzenia przy każdym zarzuceniu. Woblery tonące zanurzają się natychmiast. Im szybciej się je ściąga, tym wyżej unoszą się w wodzie.
Które, kiedy i gdzie
Woblery są najbardziej przydatne latem i jesienią, kiedy szczupaki i ich ofiary wykazują największą aktywność. Pewne ogólne wskazówki z pewnością pomogą w doborze odpowiedniego woblera.
W gorące, słoneczne dni szczupaki wylegują się w płytkiej, zarośniętej wodzie, tuż przy powierzchni. Można je wtedy skusić powoli ściągając płytko schodzący wobler.
Kiedy zauważysz szczupaka polującego na płyciźnie, podaj mu mały, płytko nurkujący srebrny wobler. Ściągaj go szybko.
W chłodniejsze jesienne dni, kiedy szczupaki bardzo często przenoszą się w trochę głębsze wody, wypróbuj wobler tonący lub głęboko schodzący.
Aby daleko zarzucić małym i lekkim woblerem, musisz go dociążyć. W tym celu na przyponie umocuj ołowiany ciężarek. Dobrym sposobem dociążenia woblera jest również nawinięcie drutu ołowianego na trzonek środkowej kotwiczki. Zabieg ten na pewno nie pogorszy pracy woblera, a w wielu przypadkach uczyni go skuteczniejszym od pierwowzoru.
Obrotówki
Trzy podstawowe rodzaje wirówek to sztuczne dewony, przypominające kształtem rybkę, brzęczyki (spinnerbaity) i obrotówki. Podobnie jak wahadłówki, wirówki występują w bardzo wielu odmianach i pod wieloma różnymi nazwami. Wszystkie je można jednak podzielić według jednej z trzech głównych kategorii. Obrotówki zaopatrzone są w drucianą oś, na której obraca się przymocowana za jeden koniec paletka w kształcie owalu lub listka. Niektóre spośród mniejszych modeli doskonale nadają się do łowienia pstrągów, okoni i kleni. Większe błystki doskonale działają na szczupaki i ryby morskie. Przy ściąganiu wirują w widoczny sposób. Można je prowadzić bardzo wolno. Istnieje wiele rodzajów wirówek. Nazwa tzw. Nerki, popularnej niegdyś w południowej Polsce, pochodzi od kształtu paletki.
Wirówka "Kolorado" - posiada paletkę w kształcie owalu. Często jest stosowana w tandemach - dwie paletki na jednej osi.
Dewony - wykonane z drewna, plastiku, metalu lub stosiny pióra do złudzenia przypominają drobne ryby. Prowadzą je dwa stery boczne. Całość wieńczą maleńkie kotwiczki. W odróżnieniu od obrotówek, dewony to wierne imitacje małych rybek, dzięki czemu okazują się skuteczne w łowieniu pstrągów.
Buzzery - znane także pod nazwą spinnerbait, to stosunkowo nowy wynalazek, który zyskał sobie największą popularność spośród wszystkich sztucznych przynęt. Buzzer to kawałek drutu w kształcie litery Y.
Wahadłówki
Błystki wahadłowe, tzw. Wahadłówki, wykonane są z kawałka mniej lub bardziej profilowanej blachy. Z jednej strony mają kółeczko łącznikowe (czasami z krętlikiem) służące do mocowania żyłki, z drugiej zaś luźno zamocowaną, również za pośrednictwem kółeczka, kotwiczkę. Często przy kotwiczce mocuje się czerwoną plastikową płytkę. Ten czerwony dodatek nie tylko ozdabia przynętę i prowokuje ryby, ale także uspokaja jej pracę (tzn. błystka drga z mniejszą częstotliwością i mniej się wychyla na boki).
Bardzo ogólnie wahadłówki możemy podzielić na trzy grupy: płytko tłoczone, głęboko tłoczone i błystki do połowu boleni.
Wahadłówki płytko tłoczone - wykonane są z cienkiej blachy o grubości ok. 1 mm. Charakteryzuje je agresywna, kołysząca praca nawet przy wolnym prowadzeniu. Błystki te ze względu na niewielki ciężar i mocną pracę najlepiej nadają się do połowów w płytkich łowiskach ze stojącą wodą
Wahadłówki głęboko tłoczone - wirują wokół własnej osi. Potocznie nazywa się je karlinkami (od miejscowości Karlino). Używa się ich przede wszystkim w rzekach średnim i szybkim uciągu do połowów ryb łososiowatych.
Błystki do połowu boleni - są wąskie i tylko przy szybkim prowadzeniu nieznacznie drgają na boki. Można nimi bardzo daleko zarzucać. Wykonuję się je z grubych, 4-5 milimetrowych pasków blachy lub ołowiu. Niektórzy wędkarze - majsterkowicze ( celują w tym gorzowianie) robią je samodzielnie z trzonków małych łyżeczek.
Przynęty gumowe
Wędkarze skutecznie łowiący ryby drapieżne za pomocą najdelikatniejszego sprzętu udowadniają, ze gumowe przynęty czasem są lepsze niż tradycyjne. Gumki pochodzą z Ameryki, ale sprawdzają się też po naszej stronie Atlantyku.
Jak żywe
Miękkie przynęty plastikowe dostępne są praktycznie każdym kolorze, kształcie i rodzaju akcji, jakie tylko można sobie wyobrazić. Dzięki swej wyjątkowej ruchliwości oraz różnorodnym dodatkom, np. brokatowi miękkie przynęty podczas prowadzenia w toni łowiska swymi naturalnymi ruchami i atrakcyjna grą światła na powierzchni zwracają uwagę drapieżników. Zgodnie z nazwą, gumki wykonane są z bardzo miękkiego plastiku, oleistego w dotyku. Giętkie, elastyczne, wręcz przewalające się - oto dlaczego tak doskonale wabią ryby, upatrujące w przepływającej przynęcie jadalnego kąska. Miękkie przynęty zazwyczaj obciąża się ołowianą główką. Czasami miewa ona nawet namalowane oczka: nie wiadomo jednak, czy zwiększają one skuteczność gumki. Na pewno natomiast zwiększają zaufanie wędkarza do zarzucanej przez niego przynęty.
Główki ołowiane - Pozwalają one bardzo wygodnie łowić miękkimi przynętami. Obywa się, bowiem bez bomów i bocznych przyponów służących do mocowania ciężarka, ( dlatego przy zarzucaniu gumek rzadko dochodzi do splątania zestawu). Podczas prowadzenia rzadko więzną w zaczepach, ponieważ haczyk wtopiony w główkę skierowany jest do góry. Większość wyholowanych ryb jest pewnie zahaczona za górną szczękę. Gdziekolwiek spotka się intensywnie żerujące ryby - przynęty te są mile widziane.
Jak na to łowić - Zarzucanie i odpowiednie prowadzenie to najważniejsze kryteria przy łowieniu na gumki. Średnio mocny sprzęt spinningowy z żyłką o wytrzymałości nie większej niż 5,5 kg jest do łowienia tymi przynętami najlepszy. Doceniają je także wędkarze łowiący w morskich wodach przybrzeżnych gdzie najczęstszą przynętą są dorsze i czerniaki. Wystarczy zarzucić przynętę we wzburzoną toń, pozwolić jej opaść na dno i zacząć ściąganie szarpanymi ruchami szczytówki. To właśnie gwałtowne i nieregularne poruszanie się przynęty skłania ryby do instynktowego ataku. Miękka przynęta przypomina wówczas przestraszoną rybkę, panicznie szukającą schronienia.
Bez obciążenia - Miękkie przynęty przypominające robaki można stosować bez obciążenia, nawlekając je, podobnie jak dżdżownice, na haczyk typu Aberdeen z długim trzonkiem. W ten sposób uzbrojone gumki można prowadzić typowo spinningową techniką, bezpośrednio na żyłce głównej lub przyponie bocznym. Jednak nie wabią one ryb tak skutecznie jak gumki z falującymi ogonkami.
Dobre rady
Skręcanie żyłki - Podczas łowienia na błystki obrotowe dużym problemem jest skręcająca się żyłka. W dużym stopniu zapobiega temu krętlik.
Innym także dobrym sposobem na ograniczenie skręcania się żyłki jest delikatne podgięcie osi błystki. Niektóre modele błystek wahadłowych wirują wokół własnej osi i oczywiście skrecają żyłke równie skutecznie jak obrotówki. Dobrym rozwiązaniem tego problemu ( dotyczy to także obrotówek ) jest założenie powyżej przyponu ciężarka.
Wabik
Większość drobnych ryb zjadanych przez drapieżniki ma mniej lub bardziej czerwone płetwy. Jaskrawo-czerwony wabik na kotwicy błystki lub woblera upodabnia je do żywej zdobyczy. Poprawia też skuteczność zacinania. W momencie ataku ryba instynktownie celuje w najlepiej widoczny punkt. Jeśli jest to ozdobiona na czerwono kotwica, ilość "pustych" podbić znacznie się zmniejsza.
Wabiki są ważne tylko przy łowieniu drapieżników posługujących się głównie wzrokiem. Bardzo dobrze na kolor czerwony reagują klenie, okonie, szczupaki, pstrągi i trocie. Nie ma potrzeby, by je zakładać przy łowieniu np. sumów, a zupełnie nie nadają się do błystek boleniowych imitujących uklejki, które nie maja czerwonych płetw. Oprócz wabików zrobionych z rurek spotyka się czasem plastikowe płytki, które nie są dobre, bo mogą się źle układać i psuć pracę błystki. Dobrymi wabikami, ale tylko do błystek obrotowych, są twistery ze skróconym korpusem, założone na trzonek lub jeden z grotów kotwicy.
Niezastąpiony wentyl - Utrapieniem podczas spinningowania woblerami, zwłaszcza przy wietrze, jest sczepianie się kotwiczek. Można sobie z tym łatwo poradzić. Wystarczy na kółeczko łącznikowe naciągnąć rowerowy wentyl lub inna elastyczną koszulkę. Usztywni on nieco kotwiczkę, która nie będzie już swobodnie zwisać i czepiać się o drugą kotwiczkę, ale nie zakłuci pracy woblera.
Autor:
Kuba
Inne z tej kategorii,
Wyślij znajomemu,
Zaproponuj własny
Opis najważniejszych przynęt spinningowych
